พระเสลเถระ เป็นบุตรพราหมณ์ชื่อว่า วาเสฏฐะ ในอาปณะนิคม อังคุตราปถชนบท เป็นตระกูลเศรษฐี สั่งสมสมลัติไว้ประมาณ 80 โกฏิ บิดามารดาตั้งชื่อว่าเสละ เมื่อเจริญวัยแล้วได้เล่าเรียนคัมภีร์ไตรเพท พร้อมทั้งศิลปวิทยาต่างๆ ของพราหมณ์ แล้วได้เป็นคณาจารย์ใหญ่บอกไตรเพทแก่ศิษย์ประมาณ 300 คน มีชื่อเสียงนามกระเดื่องว่า “ท่านเสลพราหมณ์”
สมัยหนึ่ง พระบรมศาสดาพร้อมพระภิกษุสงฆ์ได้เสด็จจาริกไปยังแคว้นอังคุตตราปถะ เพื่อแสดงธรรมโปรดเกณิยชฎิล ฝ่ายสเลพราหมณ์พร้อมด้วยมาณพผู้เป็นศิษย์ 300 คน เดินผ่านทางอาศรมของเกณิยชฎิล เห็นเขากำลังจัดแจงโรงฉันอยู่ จึงไต่ถามทราบความว่า มีความประสงค์จะเห็นพระพุทธเจ้าว่าจะสมบูรณ์ด้วยมหาปุริสลักขณะดังคำเล่าลือจริงหรือไม่ จึงเข้าไปเฝ้าสนทนาปราศรัย ตรวจดูมหาปุริสลักขณะไปพลาง จึงเปล่งวาจาชมเชยด้วยความเลื่อมใสแล้ว พร้อมกับบริวารทูลขอบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา ต่อมาไม่นานนักก็ได้สำเร็จพระอรหัตผล
